Patron Zespołu Szkół Ponadpodstawowych Nr 1 w Łęczycy
"Szkoła musi być narodowa!
Szkoła musi dać dzieciom i młodzieży miłość do ojczyzny,
do kultury domowej, rodzinnej i narodowej.I musi wychować w tym duchu..."
Stefan Wyszyński urodził się w dniu 3 sierpnia 1901 r. w miejscowości Zuzela nad Bugiem,
na pograniczu Podlasia i Mazowsza. Polska była wtedy rozdarta pomiędzy trzech zaborców. Zuzela należała do zaboru rosyjskiego. Stefan poznał smak niewoli
i ukochał Polskę.
Jego dzieciństwo nie było łatwe. Kiedy miał 9 lat, zmarła mu matka. Przez całe życie tęsknił za nią. Ukończył gimnazjum w Warszawie
i Łomży, wstąpił do Seminarium Duchownego we Włocławku. Dnia 3 sierpnia 1924 r. został wyświęcony na kapłana. Z Mszą Świętą prymicyjną pojechał na Jasną Górę.
Po trzech latach studiów w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim na Wydziale Prawa Kanonicznego i Nauk Społecznych uzyskał stopień doktora na podstawie pracy:"Prawa Kościoła do szkoły". Po studiach wyjechał w podróż naukową
po krajach Europy Zachodniej. Interesował się głównie Akcją Katolicką
i działalnością chrześcijańskich związków zawodowych. Po powrocie do kraju został profesorem nauk społecznych w Seminarium we Włocławku, a także zajął się redagowaniem miesięcznika "Ateneum Kapłańskie", jednocześnie prowadził intensywną działalność społeczną wśród robotników Włocławka. Podczas wojny jako znany profesor - społecznik był imiennie poszukiwany przez Niemców. Błogosławiony biskup Kozal kazał księdzu Wyszyńskiemu opuścić Włocławek. Ukrywał się między innymi we Wrociszewie i w Laskach pod Warszawą.
W okresie Powstania Warszawskiego ksiądz Wyszyński pełnił obowiązki kapelana grupy "Kampinos" AK działającej w Laskach i okolicy oraz szpitala powstańczego. Oprócz obowiązków duszpasterskich opiekował się rannymi, towarzyszył przy operacjach, podtrzymywał na duchu dotkniętych skutkami wojny. Po zakończeniu działań wojennych ks. prof. Wyszyński wrócił do Włocławka i zaczął organizować Seminarium Duchowne zniszczone w czasie wojny.
W 1945 r. został rektorem Seminarium, podjął też obowiązki redaktora tygodnika diecezjalnego "Ład Boży", czynił starania o wznowienie wydawania swego starego pisma.
W 1946 roku Ojciec Święty Pius XII mianował księdza profesora Wyszyńskiego biskupem, ordynariuszem diecezji lubelskiej. Sakry biskupiej udzielił nominatowi na Jasnej Górze Prymas Polski August kardynał Hlond dnia 12 maja 1946 roku.
Po jego śmierci 22 października 1948 r. ks. biskup Wyszyński został wybrany Arcybiskupem Gniezna i Warszawy i Prymasem Polski.
W okresie nasilenia komunistycznych represji wobec Kościoła i społeczeństwa stanął w obronie chrześcijańskiej tożsamości narodu, inicjując zarazem politykę rozważnego układania stosunków z władzami państwowymi. W tej sytuacji,
aby uchronić Kościół i naród od napięć i rozlewu krwi, Prymas Wyszyński podjął decyzję o zawarciu "Porozumienia". Podpisali je przedstawiciele Episkopatu i władz państwowych 14 kwietnia 1950 r. Prymas Wyszyński z wielką roztropnością,
a jednocześnie wielką odwagą bronił praw wierzącego narodu.
Dnia 12 stycznia 1953 r. ks. Wyszyński został Kardynałem, nie mógł jednak pojechać do Rzymu po kapelusz kardynalski, ponieważ nie otrzymał paszportu. Osiem miesięcy później (25 września 1953 r.) Stefan kardynał Wyszyński został aresztowany i wywieziony z Warszawy. Przebywał kolejno w Rywałdzie Królewkim koło Grudziądza, w Stoczku Warmińskim, w Prudniu koło Opola, w Komańczy
w Bieszczadach. Dopiero tam zostały złagodzone rygory. Tam właśnie w dniu 16 maja 1956 roku napisał tekst odnowionych Ślubów Narodu. Dnia 26 października 1956 r. Wyszyński został uwolniony; wrócił do Warszawy wśród wielkiej radości
i nadziei Kościoła w Polsce.
W latach 1957 - 1965 prowadził wielką Nowennę przed Jubileuszem Tysiąclecia chrztu Polski. Były to niezwykłe, narodowe rekolekcje.
W 1967 r. prymas Wyszyński i kardynał Wojtyła w Archikolegiacie Łęczyckiej
w Tumie prowadzili uroczystości kończące Milenium Polski. Na główne uroczystości milenijne na Jasną Górę pragnął przybyć Ojciec Święty Paweł VI , jednak władze polskie pod wpływem decyzji Moskwy, nie zgodziły się na to. Uroczystości te stały się symbolem wielkiego duchowego zwycięstwa Kościoła, przełamały
w społeczeństwie polskim "barierę strachu". Ludzie poczuli się wewnętrznie wolni, zjednoczeni, odnaleźli swoją tożsamość.
W latach 60 - tych Prymas czynnie uczestniczył w pracach Soboru Watykańskiego II wnosząc cenne doświadczenie Kościoła w Polsce. Wyszyński uczestniczył
we wszystkich sesjach Soboru Watykańskiego II, odegrał wielką rolę w organizacji polskich struktur kościelnych na Ziemiach Zachodnich i Północnych, doprowadzając w 1972 r. do ustanowienia nowych diecezji. Cieszył się on wielkim uznaniem. Uwieńczeniem dzieła życia Wyszyńskiego, zwanego Prymasem Tysiąclecia, stał się wybór 16 października 1978 r. jego bliskiego współpracownika kardynała Karola Wojtyły na papieża. To wydarzenie było największą radością Prymasa Tysiąclecia
i Kościoła w Polsce.
W czerwcu 1979 roku przyjął w Ojczyźnie po raz pierwszy od tysiąca lat widzianą głowę Kościoła - Ojca Świętego Jana Pawła II - Papieża rodu Polaków. W latach 1980-81 odegrał rolę mediatora między Solidarnością a władzami państwowymi. Wyszyński bronił godności i praw człowieka, w tym prawa do wolności religii, prawa Kościoła do swobodnej działalności duszpasterskiej, jednocześnie dążył
do moralnego odrodzenia społeczeństwa. W warunkach totalitarnego zniewolenia przyczynił się do tworzenia klimatu duchowej wolności, w którym mogły dojrzewać demokratyczne inicjatywy społeczne.
Stefan kardynał Wyszyński zmarł 28 maja 1981 r. w Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. Na pogrzeb Stefana kardynała Wyszyńskiego w Warszawie 31 maja przybyło tysiące ludzi. Przyszli wierzący i niewierzący. Był to prawdziwie królewski pogrzeb, wyrażający szacunek i cześć dla Prymasa Tysiąclecia, którego nazywano ojcem narodu.
W 1989 roku rozpoczął się proces kanonizacyjny Sługi Bożego Stefana kardynała Wyszyńskiego.
