---

Powstanie Szkoły Górniczej

Po drugiej wojnie światowej w zniszczonej Polsce rozpoczął się proces odbudowy. Następował rozwój różnych galęzi przemysłu, w tym przemysłu ciężkiego, gdzie jedną z ważnych jego gałęzi stanowiło hutnictwo. Wskutek powstawania wielu zakładów pracy i budowy wielu kopalń, dla zapewnienia wykwatifikowanej grupy pracowniczej, czyniono starania w kierunku tworzenia szkół przyzakładowych. Główne przesłanki powstawania szkolnictwa przyzakładowego były następujące:

• Niski poziom kwalifikacji zawodowej pracowników zakładu
• Dynamiczny rozwój przemysłu ciężkiego, gdzie znaczną rolę odegrały Łęczyckie Zakłady Górnicze
• Wyż demograficzny młodzieży, przypadający na przełom lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, który należało racjonalnie wykorzystać. 1

Osiągnięto to przez rozszerzenie szkolnictwa zawodowego szkołami przyzakładowymi. Szkoły ministerstwa oświaty nie były w stanie przyjąć wszystkich absolwentów szkół podstawowych i w pełni nie zaspokajały potrzeb zakładów pracy. Szkoły przyzakładowe rozwiązywały jednocześnie dwa problemy: przyczyniały się do rozwoju oświaty i przygotowywały potrzebną kadrę dla zakładów pracy. Były też przesłanki lokalne, w których zakłady pracy chciały skupić jak największą liczbę młodzieży, aby mieć pełen komfort w obsadzie własnych stanowisk pracy. Było to przyczyną uchwalenia w dniu 2 lipca 1958 roku ustawy ,,o nauce zawodu, przyuczeniu do określonej pracy i warunkach zatrudniania młodocianych w zakładach pracy i o wstępnym stażu pracy"2. Szkoła Górnicza w Łęczycy, powołana przez Centralny Zarząd Szkolenia Zawodowego w Katowicach w 1955 roku nie spełniała prawnych warunków szkoły przyzakładowej3. Dopiero zarządzenie Ministra Oświaty z dnia 25 lipca 1963 r. mówi o otwarciu Technikum Górnictwa Rud w Łęczycy4, a w kilka miesięcy póĽniej o otwarciu Przyzakładowej Zasadniczej Szkoły Zawodowej, które regulowały prawną przynależność szkoły przy zakładzie pracy i umożliwiały prawidłowe jej funkcjonowanie5. Powyższe zmiany w strukturze szkoły oraz wcześniejsza zmiana lokalizacji pozytywnie odbiły się w naborze absolwentów szkół podstawowych.

---

Historia Szkoły w latach 1955-1990

W nowo powstałej Szkole zajęcia odbywały się w Liceum Ogólnokształcącym w godzinach popołudniowych. Pokój nauczycielski mieścił się w przedszkolu, a internat zorganizowano w niewykończonym budynku Liceum Pedagogicznego, przy ul. Buczka 13, gdzie uczniowie zajmowali 4 pokoje. Warsztaty szkolne odbywały się na terenie budującej się kopalni bez zabezpieczenia przed zmiennymi warunkami atmosferycznymi. W roku szkolnym 1955/56 naukę rozpoczęło 66 uczniów rozdzielonych na dwie klasy o specjalności górnik kopalni rud. Do prowadzenia nauki z przedmiotów zawodowych kierowano inżynierów z kopalni. Również praktyczną naukę zawodu prowadzili doświadczeni pracownicy kopalni. W roku szkolnym 1956/57 sytuacja szkoły pod wieloma względami uległa poprawie. Szkoła otrzymała nowy lokal po dawnym internacie Liceum Pedagogicznego przy ul. Belwederskiej 23, gdzie na piętrze urządzono internat, a na parterze pokój nauczycielski, sale lekcyjne i stołówkę. Zwiększyła się liczba nauczycieli, poszerzając zakres wiedzy uczniów nie tylko z przedmiotów zawodowych. W tym roku liczba uczniów zwiększyła się do 90, co pozwoliło utworzyć dwie pierwsze i dwie drugie klasy. Szkołę opuściło 34 absolwentów, którzy zostali zatrudnieni w Łęczyckich Zakładach Górniczych. Aby zwiększyć nabór uczniów w zbliżającym się roku szkolnym organizowano różnego rodzaju akcje reklamujące szkołę i łęczycką kopalnię. Mimo wysiłków nauczycieli akcje te nie przyniosły spodziewanych rezultatów. Do nauki w dwóch pierwszych klasach przystąpiło 40 uczniów a druga klasa liczyła 25 uczniów.
W roku 1958 szkoła przeszła pod Zarząd Okręgowej Dyrekcji Szkolenia Zawodowego w Łodzi. Nastąpiła zmiana dyrektora szkoły, dotychczasowy dyrektor mgr Leopold Chrzanowski został wicekuratorem. Jego następcą został Franciszek Jaszczak, który sfinalizował budowę nowego budynku szkolnego usytuowanego w pobliżu kopalni. Mimo coraz lepszych warunków lokalowych, szkoła nadal miała kłopoty z naborem absolwentów szkół podstawowych. W roku szkolnym 1958/59 szkoła przeszła pod Zarząd Kuratorium Okręgu Szkolnego w Łodzi. Kończące się prace wykończeniowe budynku szkolnego, wybudowanie sali gimnastycznej oraz stworzenie warunków bytowych w internacie dla 180 osób spowodowały wzrost liczby uczniów. W roku szkolnym 1959/60 otworzono cztery klasy pierwsze, z czego trzy o specjalności górnik rud i jedną ekonomiczną o specjalności sprzedawca, do której przyjmowano dziewczęta. Razem w tym okresie w Szkole uczyło się 214 uczniów i uczennic. Rok szkolny 1960/61 przyniósł rozkwit szkoły i unormowanie jej życia, zniwelowanie braków i trudności. Liczba młodzieży w tym roku znacznie wzrosła: chłopców było 255, a dziewcząt 74 rozmieszczonych w dziewięciu klasach; liczba zatrudnionych nauczycieli wzrosła do 23. Na terenie szkoły działały organizacje młodzieżowe, zespoły i koła zainteresowań.  Następny rok szkolny przyniósł dalsze zwiększenie liczby uczniów i uczennic oraz nową specjalizację w klasie chłopców - elektromechanicznej. W 1962 roku powstało Technikum Mechaniczno-Górnicze dla Pracujących a w rok póĽniej dzienne Technikum Górnictwa Rud. Szkoła stała się szkołą przyzakładową i zmieniła nazwę na Zasadniczą Szkołę Górniczą Kopalni Rud i Technikum Górnictwa Rud w Łęczycy oraz przeszła pod Ministerstwo Przemysłu Ciężkiego. Zajęcia praktyczne zorganizowano według harmonogramów, które ułatwiły odpowiednie przygotowanie uczniów do przyszłej pracy. W 1964 roku otwarto Zasadniczą Szkołę Zawodową o trzyletnim okresie nauki. W tym czasie szkołę opuściło 71 absolwentów w większości podejmując pracę w ŁZG. Barak pozostawiony przez pracowników kopalni, został przygotowany do odbywania zajęć praktycznych, gdzie w póĽniejszym czasie nastąpiła jego rozbudowa i zaopatrzenie w wyposażenie potrzebne do realizacji programu warsztatowego. Szkołę opuścili pierwsi absolwenci technikum pięcioletniego o specjalności eksploatacja podziemia złóż. W roku 1965 stanowisko dyrektora Zasadniczej Szkoły Górniczej i Technikum Górnictwa Rud objął Jan Kaczmarek. Dla potrzeb ŁZG zmieniły się kierunki szkolenia zawodowego dzieląc je na mechaniczny i górniczy. W roku 1968 powstało Technikum Mechaniczno-Górnicze dla młodzieży niepracującej na podbudowie Zasadniczej Szkoły Zawodowej. Nauka w w/w technikum trwała trzy lata i prowadzona była w dwóch specjalizacjach: eksploatacja maszyn i urządzeń mechanicznych górnictwa podziemnego oraz eksploatacja maszyn i urządzeń elektrycznych górnictwa podziemnego. Otwarcie tej szkoły dawało młodym ludziom szansę podnoszenia swoich kwalifikacji zawodowych co do tej pory mogło odbywać się w systemie wieczorowym (dla pracujących). W związku z rozbudową i powstawaniem innych zakładów produkcyjnych i usługowych w Łęczycy, zmieniały się kierunki kształcenia zawodowego w Szkole. I tak w roku 1969 rozpoczęto naukę w zawodach: mechanik maszyn i urządzeń przemysłowych a w roku 1970 tokarz, frezer oraz ślusarz - mechanik. Zmiany w kierunkach kształcenia spowodowały konieczność zmian w prowadzeniu zajęć teoretycznych jak i praktycznych. Zaczęły powstawać gabinety specjalistyczne, uzupełniane nowymi pomocami naukowymi. Warsztaty szkolne zostały rozbudowane i wyposażone w nowe maszyny i urządzenia, a z chwilą otwarcia kierunku mechanik - kierowca pojazdów samochodowych, co nastąpiło w 1973 roku, szkoła otrzymała samochody z przeznaczeniem do nauki jazdy: Star, Żuk, Nysa, Dacia, Wołga, Osinobus. Mimo tak rozbudowanej bazy warsztatowej szkoła nie była w stanie zabezpieczyć w całości zajęć praktycznych w związku z tym podjęto działania w celu współpracy z innymi zakładami pracy. Młodzież o kierunkach nauczania: ślusarz-mechanik i obróbki skrawaniem odbywała zajęcia w ŁZG i EMAELESTER w Topoli Królewskiej, a o kierunku samochodowym w PKS i POM w Łęczycy. Zarządzeniem Naczelnego Dyrektora Zjednoczenia Budownictwa Przemysłowego i Kopalni Rud z dnia 29 sierpnia 1974 roku powołano z dniem 1 września 1974 roku Zespół Szkół Zawodowych Ministerstwa Przemysłu Ciężkiego w Łęczycy. Prowadzono w tym czasie następujące szkoły: Technikum Samochodowe i Mechaniczne, Zasadniczą Szkołę Samochodową i Mechaniczną oraz Technikum Konstrukcji Stalowych dla pracujących. Nie wszyscy absolwenci szkoły podejmowali pracę zgodnie z wybraną specjalnością. Jednak większość z nich zatrudniała się w zakładach gdzie odbywały się zajęcia praktyczne i praktyki zawodowe. Niemal wszyscy absolwenci szkoły cieszyli się opinią dobrych pracowników. Znaczenie działalności szkoły w dziedzinie produkcji także miało swoją wymowę. Warsztaty szkolne wykonywały różne części do wag samochodowych, montowały szafy rozdzielcze, dokonywały napraw silników samochodowych. Na warsztatach samochodowych było trzech nauczycieli z uprawnieniami do kontroli technicznej pojazdów, w związku z tym wykonywane były usługi związane z przeglądami okresowymi pojazdów. Obok bieżącej produkcji warsztaty szkolne wykonywały prace usługowe i gospodarcze, jak: budowa i montaż ogrodzenia wokół szkoły, elementy dekorujące, własną produkcję pomocy dydaktycznych itp. Program zadań produkcyjnych i innych na każdy rok szkolny dobierany był przez kierownictwo warsztatów i korygowany z programem nauczania. W biurze technicznym szkoły dokumentacja była powielana w takim zakresie, aby wszystkie stanowiska szkoleniowe były w nią wyposażone. Decyzją Kuratora Oświaty i Wychowania z dnia 30 sierpnia 1977 roku, z dniem 1 września 1977 roku otwarto ¦rednie Studium Zawodowe dla Pracujących w Zespole Szkół Zawodowych Ministerstwa Przemysłu Ciężkiego w Łęczycy. Był to kolejny krok w celu ułatwienia uzupełnienia wykształcenia dla osób pracujących zawodowo. Młode kadry przygotowywano na dobrym poziomie, tak aby początek pracy zawodowej wprowadził ich w czynne życie zawodowe. W Zasadniczej Szkole Zawodowej, Technikum oraz w ramach szkoleń kursowych, a także egzaminów kwalifikacyjnych uczniowie i absolwenci uzupełniali wymagania zawodowe wynikające z rozwoju techniki i postępu technicznego. Według prof. Bogdana Suchodolskiego w tym okresie "najtrudniejszym problemem polityki oświatowej nie jest (...) przygotowanie młodzieży i dorosłych do podjęcia pracy zawodowej, ale utrzymanie pracujących zawodowo ludzi na poziomie wymaganym przez postęp nauki i techniki. Dokształcanie przestaje być w tych warunkach wyrównaniem braków spowodowanych przez niewystarczające szkolenie w okresie młodzieńczym, a staje się dorównaniem kroku nieustającym przemianom nauki i techniki. W warunkach współczesnego, dynamicznego rozwoju kształcenie jest procesem stałym, ciągłym i niezbędnym przez całe życie człowieka. Praca oparta na nauce musi ulegać przekształceniom. Oznacza to, że nie może być ona ustabilizowana i żadne szkolne przygotowanie do niej nie może być trwale wystarczające. "6
W związku ze zmianami prowadzenia szkół zawodowych przez zakłady pracy pismem Ministra Oświaty i Wychowania z dnia 1 marca 1978 roku szkoła przekształciła się w Zespół Szkół Zawodowych Łęczyckich Zakładów Górniczych, w skład którego weszły: Zasadnicza Szkoła Górnicza, Technikum Górnictwa Rud w tym dla młodzieży na podbudowie Zasadniczej Szkoły Zawodowej i Technikum Mechaniczno-Górnicze dla Pracujących. Wzajemne powiązania zakładu i szkoły były wielostronne. W strukturze organizacyjnej ŁZG szkoła zajmowała podobne miejsce jak wydziały produkcyjne. Wykonywała określone prace, przy jednoczesnym zabezpieczeniu usług w dziedzinie napraw, remontów i konserwacji. Szkoła posiadała dobre warunki lokalowe. Szkolenie praktyczne (częściowo) i teoretyczne odbywały się w jednym obiekcie, co bardzo usprawniło funkcjonowanie szkoły i korelowanie działalności dydaktyczno-wychowawczej. Zgodnie z założeniami szkoła osiągnęła planowany limit przyjęć, na który składały się cztery ciągi Zasadniczej Szkoły Zawodowej i trzy ciągi Technikum. Pozwalało to na wyszkolenie w ciągu jednego roku szkolnego około 100 absolwentów ZSZ i około 70 absolwentów Technikum, co wystarczało na zaspokojenie bieżących potrzeb kadrowych ŁZG oraz innych zakładów regionu łęczyckiego. W roku szkolnym 1979/80 na prośbę Dyrekcji Kopalni Węgla Kamiennego "Lenin" w Mysłowicach-Wesołej, Kuratorium Oświaty i wychowania w Płocku w porozumieniu z dyrekcją szkoły i zakładu wyraziło zgodę na utworzenie klasy górniczej przysposabiającej do zawodu. Jednak ze względu na trudną sytuację przemysłu wydobywczego nabór uczniów odbył się tylko w jednym roku. W opisywanym okresie miały miejsce różne wydarzenia, między innymi wprowadzenie 13 grudnia 1981 roku stanu wojennego na terenie całego kraju. Spowodowało to czasowe zawieszenie zajęć dydaktycznych w Szkole. Najbardziej ucierpiała młodzież z odległych miejscowości, która w tym czasie wyjechała z internatu do domów rodzinnych.
W związku z ograniczeniem produkcji m.in. likwidacją pewnych oddziałów produkcyjnych i zmniejszeniem zatrudnienia oraz braku możliwości zatrudnienia absolwentów szkoły, na wniosek dyrektora zakładu i zgodą Wojewody Płockiego z dnia 1 lipca 1982 roku Zespół Szkół Zawodowych Łęczyckich Zakładów Górniczych w Łęczycy podlegał Kuratorium Oświaty i Wychowania w Płocku. Z dniem 1 września Zespół Szkół Zawodowych Łęczyckich Zakładów Górniczych przyjął nazwę Zespół Szkół Zawodowych w Łęczycy. W roku 1983 w ZSZ przestał istnieć internat, co ograniczyło możliwość naboru młodzieży z odleglejszych miejsc Łęczycy. Aby odpowiednio zagospodarować ten pustostan, skrzydło A internatu przystosowano do zajęć dydaktycznych, a w skrzydle B umieszczono Szkołę Podstawową nr 4. W roku 1984 stanowisko dyrektora szkoły objął mgr Jan Wieruszewski. Kierunki kształcenia dalej dostosowywano do łęczyckiego rynku pracy. Dlatego prowadzenie warsztatów szkolnych i praktyk zawodowych częściowo odbywało się w tych samych zakładach pracy, które wcześniej współpracowały ze szkołą. Począwszy od 1955-1990r.Zespół Szkół Zawodowych ukończyło łącznie:

1. 2351- absolwentów Zasadniczej Szkoły Zawodowej,
2. 846- absolwentów Technikum Górnictwa Rud,
3. 610- absolwentów Technikum 3-letniego na podbudowie ZSZ,
4. 182- absolwentów Technikum dla Pracujących,
5. 61- absolwentów ¦redniego Studium Zawodowego dla Pracujących.

Szczegółowe zestawienie liczbowe absolwentów Zasadniczej Szkoły Zawodowej w/g specjalizacji i roku ukończenia szkoły zostały przedstawione w (tabeli nr 1). Tabela została wykonana na podstawie wydanych świadectw szkolnych za okres 1955-1990r. W roku 1986 w Łęczycy powstał drugi Zespół Szkół Zawodowych, w związku z tym, aby nie było jednobrzmiących nazw, szkoła byłego resortu górniczego przyjęła nazwę Zespół Szkół Zawodowych nr 1 w Łęczycy. Dzięki pomocy finansowej zakładów pracy, a w szczególności ŁZG, szkoła nie miała problemów finansowych. Fakt ten bardzo ułatwił pracę kierownictwu szkoły. Każdego roku odbywały się uroczyste rozpoczęcia roku szkolnego z udziałem zaproszonych gości i rady pedagogicznej. Zawsze najważniejszymi uczestnikami byli uczniowie klas pierwszych, którzy w uroczysty sposób składali przysięgę uczniowską. Do tradycji należały stałe kontakty z rodzicami, którzy byli w Szkole częstymi gośćmi. Taką atmosferę mogła stworzyć tylko doświadczona kadra pedagogiczna. W roku szkolnym 1965/66 szkołę zaczęli opuszczać pierwsi dyplomowani absolwenci technikum. Zestawienie liczbowe absolwentów technikum i studium zawodowego według specjalizacji i roku ukończenia szkoły zostały przedstawione w (tabeli nr 2).
Podsumowując ten rozdział należy stwierdzić, że dzięki właściwej pracy całego grona pedagogicznego oraz wydatnej pomocy Łęczyckich Zakładów Górniczych udało się wykształcić wiele pokoleń pracowniczych, a młodzież zyskiwała nie tylko wiedzę i umiejętności w zdobywaniu zawodu, ale miała możliwość korzystania z różnych form rozrywki. Organizowano wycieczki, obozy, wczasy, rajdy i wiele innych atrakcji w taki sposób, aby wolny czas od zajęć wykorzystać w sposób aktywny. W Szkole działało wiele organizacji, gdzie wiodący był ZMS, a obok niego działały równolegle: ZHP, SKS, PCK, samorządy klasowe i samorząd szkolny. Prowadzone były z dużym powodzeniem kółka teatralne i recytatorskie. W Szkole odbywały się klasowe wieczorki taneczne i zabawy szkolne. Tradycją było organizowanie "studniówek" na 100 dni przed zakończeniem szkoły, a w póĽniejszym czasie na 100 dni przed egzaminem maturalnym.

---

Historia Szkoły w latach 1990-2000

W następnej dekadzie w Zespole Szkół Zawodowych nr 1 w Łęczycy dokonały się dalsze zmiany strukturalne. Trudności finansowe zakładów pracy, z którymi szkoła współpracowała w ramach zajęć praktycznych, znacznie ograniczyły przyjmowanie uczniów na zajęcia. W związku z tym, dyrekcja szkoły wraz z kierownictwem warsztatów szkolnych podjęła decyzję w sprawie rozbudowy warsztatów szkolnych, w celu zapewnienia wszystkim uczniom, nauki praktycznej zawodu, zgodnie z programami nauczania. Garaże i magazyny szkolne zostały przystosowane do odbywania zajęć praktycznych dla działu elektryczno-samochodowego, obróbki ręcznej i konserwacji podwozi samochodowych. W pozostałym pomieszczeniu, po dziale elektryczno-samochodowym umieszczono dział obróbki skrawaniem. Aby można było prowadzić zajęcia w działach montażu i napraw, zaadoptowano pomieszczenia w piwnicy szkolnej. Koszty związane z przebudową warsztatów szkolnych, w całości pokryły środki finansowe, wypracowane przez warsztaty szkolne, za wykonywanie przeglądów samochodowych oraz drobne naprawy mechaniczne. W roku szkolnym 1990/91 nauka w szkole trwała na jedną zmianę w godzinach od 8°°-15°°, a na warsztatach w systemie dwuzmianowym w godzinach od 8°° - 20°°. W szkole funkcjonowała pracownia komputerowa oraz pracownie przystosowane do prowadzenia zajęć z przedmiotów zawodowych. W lutym 1991 roku dyrekcja Zespołu Szkół Zawodowych wystąpiła do Kuratora Oświaty i Wychowania w Płocku o utworzenie przy tutejszym zespole Liceum Zawodowego o kierunku mechanicznym. Celem uruchomienia liceum było zwiększenie możliwości kształcenia zawodowego dla młodzieży szkół średnich. Decyzją Kuratora Oświaty i Wychowania w Płocku z dniem 1 września 1991 roku utworzono Liceum Zawodowe w Łęczycy przy Zespole Szkół Zawodowych nr 1.7 Ukończenie liceum dawało tytuł robotnika wykwalifikowanego i możliwość zdawania egzaminu dojrzałości, co umożliwiało podjęcie studiów. Do Liceum Zawodowego zgłosiło się dużo kandydatów, co pozwoliło utworzyć dwie klasy pierwsze o specjalności mechanik napraw maszyn i urządzeń. Ze względu na ograniczenia zasadniczego szkolnictwa zawodowego, w roku szkolnym 1991/92 utworzono tylko dwie klasy pierwsze, mimo że kandydatów było więcej, szczególnie do klasy o specjalności mechanik pojazdów samochodowych. Od roku szkolnego 1991/92 do roku szkolnego 1999/2000 młodzież Zasadniczej Szkoły Zawodowej kształciła się w następujących specjalnościach:

• mechanik pojazdów samochodowych,
  
• ślusarz mechanik,
  
• ślusarz.
  

W klasach l i II nauka przedmiotów teoretycznych odbywała się trzy razy w tygodniu, zajęcia praktyczne dwa razy w tygodniu. W klasach III nauka przedmiotów teoretycznych odbywała się dwa razy w tygodniu, a zajęcia praktyczne trzy razy w tygodniu. Szczegółowe zestawienie liczbowe absolwentów Zasadniczej Szkoły Zawodowej według specjalizacji i roku ukończenia szkoły zostały przedstawione w (tabeli nr 3).
W roku szkolnym 1991/92, ze względu na ograniczenia czasu trwania zajęć praktycznych, podyktowanych wprowadzeniem nowych programów nauczania w szkołach zawodowych, zmienił się czas odbywania zajęć praktycznych. I tak pierwsza zmiana trwała od 8°° - 12:50, a druga od 13°° - 17:50. Rok szkolny 1992/93 wniósł wiele zmian, zarówno w szkole jak i na warsztatach szkolnych. W dniu 9 marca 1993 roku nastąpiło przekazanie skrzydła B budynku szkolnego przez dotychczasowego użytkownika, Szkołę Podstawową nr 4, która przeniosła się do nowo wybudowanej placówki. Ten pustostan w sposób racjonalny, został wykorzystany przez dyrekcję szkoły, przy wydatnej pomocy warsztatów szkolnych. Na pierwszym piętrze urządzono siłownię i małą salę gimnastyczną oraz szatnię dla uczennic odbywających zajęcia z wychowania fizycznego. Pozostałe sale przygotowano do zajęć teoretycznych. Drugie piętro podzielono na dwie części, z czego jedna była przeznaczona na warsztaty szkolne. Urządzono tam świetlicę warsztatową oraz małą salę z zapleczem audiowizualnym. Pozostałą część piętra drugiego wraz z pomieszczeniami na trzecim piętrze przystosowano do zajęć teoretycznych. Warsztaty szkolne również poczyniły kroki w kierunku zabezpieczenia miejsc warsztatowych dla wszystkich uczniów odbywających zajęcia praktyczne. Spowodowane było to odmową przyjmowania uczniów do zakładów pracy, które nie były w stanie zabezpieczyć odpowiednich warunków zajęć praktycznych ze względu na złą sytuację finansową. Jednak zakłady wyraziły zgodę na dalszą kontynuację praktyk zawodowych. Ze względu na duże zagęszczenie grup warsztatowych podjęto działania w celu rozbudowy warsztatów szkolnych. Miejsce, w którym miały powstać dwie sale warsztatowe dla działu napraw i montaży oraz pomieszczenia do badań technicznych pojazdów osobowych i rozbudowę stacji kontroli pojazdów ciężarowych, zaprojektowano obok warsztatów samochodowych. Budowę rozpoczęto w 1995 roku. W roku następnym do użytku oddano dwie sale warsztatowe oraz stację kontroli pojazdów osobowych, do której zakupiono nowoczesny, skomputeryzowany sprzęt HEKA. Stację kontroli pojazdów ciężarowych oddano w roku 1997, gdzie również zakupiono skomputeryzowaną aparaturę do badania stanu technicznego oraz wymieniono urządzenie rolkowe służące do sprawdzania hamulców. Warsztaty we własnym zakresie wykonały okna i drzwi warsztatowe, kraty zabezpieczające oraz konstrukcje potrzebne na wyposażenie nowo wybudowanych sal i stacji kontroli pojazdów. Koszt budowy stacji z pomieszczeniami warsztatowymi pokryto z usług za przeglądy techniczne pojazdów. Wśród kandydatów do Liceum Zawodowego znaczną część stanowiły dziewczęta. Wpłynęło to pozytywnie na powstanie w szkole różnych zespołów i kółek zainteresowań. Od roku szkolnego 1991/92 do roku szkolnego 1999/2000 młodzież Liceum Zawodowego kształciła się w dwóch kierunkach:

• mechanik napraw maszyn i urządzeń,
  
• mechanik pojazdów samochodowych.
  

(tabela nr 4)
W szkole jest biblioteka posiadająca bogaty księgozbiór, który zaspokoi zainteresowania każdego czytelnika. Oprócz lektur szkolnych, znajduje się tu bogaty wybór książek naukowych, popularnonaukowych, beletrystycznych oraz wydawnictw encyklopedycznych. Szkolny sprzęt komputerowy pozwala uczącej się młodzieży na poznanie techniki działania i obsługi tych urządzeń. Szkoła podłączona jest do Internetu a w ramach działającego kółka informatycznego młodzież pracuje nad własną szkolną stroną internetową.
Uczniowie Zespołu Szkół Zawodowych mają możliwość rozwijania swoich zainteresowań poprzez uczestnictwo w zajęciach pozalekcyjnych. W szkole działa Koło Racjonalizatorskie przygotowujące młodzież do twórczych zadań edukacyjnych, zawodowych i innych. Koło doskonalenia przepisów ruchu drogowego ma na celu przygotowanie młodzieży do turnieju motoryzacyjnego oraz zwiększenie bezpieczeństwa ruchu na drogach. Większość uczestników powyższych grup zainteresowań stanowią uczniowie technikum 5-letniego i 3-letniego na podbudowie szkoły zasadniczej. Zestawienie liczbowe absolwentów technikum 5-letniego i technikum 3-letniego na podbudowie szkoły zasadniczej według specjalizacji i roku ukończenia zostały przedstawione w (tabeli nr 5).
W paĽdzierniku 1998 roku szkoła zakupiła nowy samochód marki Lublin II, a wysłużony Żuk, który przez wiele lat był eksploatowany w szkole został sprzedany prywatnemu nabywcy.
Z dniem 1 stycznia 1999 roku szkoła została przejęta przez samorząd terytorialny. Nadzór merytoryczny nad szkołą stanowi Starostwo Powiatowe w Łęczycy, natomiast nadzór pedagogiczny stanowi Kuratorium Oświaty w Łodzi. Nowe struktury organizacyjne wprowadziły trochę zamieszania, lecz w krótkim czasie szkoła wkomponowała się w nową strukturę organizacyjną bez większych trudności. Na podstawie uchwały Zarządu Powiatu w Łęczycy z dniem 1 marca 1999 roku warsztaty szkolne zostały przekształcone w Gospodarstwo Pomocnicze przy Zespole Szkół Zawodowych w Łęczycy. Wymóg ten podyktowany był tym, że warsztaty szkolne nie mogły funkcjonować jako środki specjalne i zgodnie z Ustawą o finansach publicznych, działalność ta mogła być prowadzona w ramach Gospodarstwa Pomocniczego.
W okresie działalności Zespołu Szkół Zawodowych od roku szkolnego 1955/56 do roku szkolnego 1999/2000 poszczególne szkoły wyedukowały następujące liczby absolwentów:

• 3098 - Zasadnicza Szkoła Zawodowa,
  
• 1187 - Technikum Górnicze i Mechaniczne,
  
• 885 - Technikum 3-letnie na podbudowie Zasadniczej Szkoły Zawodowej,
  
• 280 - Liceum Zawodowe,
  
• 182 - Technikum dla Pracujących,
  
• 61 - Średnie Studium Zawodowe dla Pracujących.
  

Ogółem w Zespole Szkół Zawodowych nr 1 w Łęczycy od początku istnienia szkoły, czyli od roku szkolnego 1955/56 do roku szkolnego 1999/2000 opuściło szkołę 5693 absolwentów, w różnych specjalnościach. Spośród tych kilku tysięcy absolwentów znaczna część osiągnęła duży sukces zawodowy. Są wśród nich naukowcy, artyści, duchowni, wybitni sportowcy (zarówno kadry narodowej, jak i olimpijskiej), prywatni przedsiębiorcy, ludzie na kierowniczych stanowiskach, są i tacy, którzy po uzyskaniu kwalifikacji pedagogicznych związali się ze szkołą i pracują jako nauczyciele praktycznej nauki zawodu. Można stwierdzić, że Zespół Szkół Zawodowych nr 1 w Łęczycy jest szkołą pokoleniową. Już obecnie uczęszczają do szkoły dzieci absolwentów, a zdarzają się przypadki, że chodzą również wnuki pierwszych absolwentów tej szkoły. ¦wiadczy to o tym, że szkoła stwarza dobrą atmosferę i te czynniki, które decydują o jakości pracy. Kadry pedagogiczne są najlepszym przykładem.